Arnold-Bristol Bolide Roaster

Description

Na zijn fortuin te hebben verdiend tijdens de Tweede Wereldoorlog, kon de in Chicago gevestigde industrieel Stanley Harold ‘Wacky’ Arnolt II zijn levenslange liefde voor auto’s uitleven, en tegen 1952 was hij een regionale BMC-distributeur en Amerikaanse distributeur voor Bristol-auto’s. In 1952 een bezoek aan “Carrozzeria Bertone” leidde ertoe dat Arnolt een belang in het Italiaanse bedrijf kocht en de fabricage van Arnolt MG’s met Bertone-body regelde. Bertone’s elegante coupé en cabriolet op het MG TD-chassis waren voor het eerst tentoongesteld op de Salon van Genève in 1951. Deze auto’s werden enthousiast ontvangen door Arnolt, die zag dat de TD met Bertone-carrosserie voldeed aan de eis van de Amerikaanse markt voor een luxe MG; een auto met dat allerbelangrijkste achthoekige embleem, maar gezegend met iets boven het Spartaanse niveau van uitrusting dat gewoonlijk wordt geassocieerd met de sportwagens van het merk Abingdon. Er werden tweehonderd auto’s besteld, hoewel de productie uiteindelijk 65 coupés en 37 cabriolets bedroeg.

De volgende onderneming van Arnolt maakte gebruik van de Bristol-verbinding, het 404-chassis van de Britse fabrikant dat in 1953 de Bertone-behandeling kreeg met dank aan de nieuw aangekomen stylist, Franco Scaglione. Ondanks dat hij gebaseerd was op een vooroorlogs BMW-ontwerp, bezat de Bristol een van de beste chassis van zijn tijd, en de 2,0-liter zescilindermotor was een van de meest efficiënte op de markt. De 1.971 cc Bristol six was gebaseerd op die van de vooroorlogse BMW 328, die een ingenieuze cilinderkop had, ontworpen door Rudolf Schleicher, met halfronde verbrandingskamers en schuine kleppen zonder gebruik te maken van bovenliggende of dubbele nokkenassen. In plaats daarvan werden de in één blok gemonteerde nokkenas en klepstoterklep van de eerdere BMW Type 319-motor behouden, waardoor een duur herontwerp werd vermeden. Er werden twee tuimelschachten gebruikt, één boven elke reeks kleppen,waardoor de motor een uiterlijk krijgt dat bijna niet te onderscheiden is van dat van een ontwerp met twee bovenliggende nokkenassen. Downdraft-inlaatpoorten droegen bij aan de diepe ademhaling van de motor, en zijn afstemmingsvermogen maakte het een populaire keuze voor Britse racewagenconstructeurs, met name Cooper, in de jaren vijftig. Uiterlijk verschilde Bristol’s kloon van de BMW-motor weinig van het Duitse origineel, het meest voor de hand liggende verschil was de adoptie van SU, in plaats van Solex, carburateurs halverwege de productie. De belangrijkste veranderingen die door de ontwerpers van Bristol werden aangebracht, waren metallurgisch; hun gebruik van materialen van de hoogste kwaliteit droeg bij tot een aanzienlijk langere levensduur van de motor en zijn afstemmingsvermogen maakte het een populaire keuze voor Britse racewagenconstructeurs, met name Cooper, in de jaren vijftig.

Het enige nadeel van de motor, vanuit het oogpunt van verpakking, was de hoogte. Desalniettemin slaagde Scaglione er toch in om een ​​strak ogende sportwagen te bedenken, eerst door een motorkapschep erin te verwerken en ten tweede door scherp geplooide contouren over de voorvleugels te gebruiken om de aandacht van de kijker weg te trekken van het ongewoon hoge midden van de motorkap. Er werden drie open modellen aangeboden, variërend van de basiscompetitieversie via de beter uitgeruste Bolide tot de volledig uitgeruste Bolide Deluxe. Er was ook een bijgevoegde coupé. Arnolt rekende $ 3.995 voor het competitiemodel, $ 4.245 voor de Bolide, $ 4.995 voor de Bolide Deluxe en $ 5.995 voor de coupé.
De Bristol-motor kon worden afgesteld om meer dan 150 pk te produceren, en het duurde niet lang voordat de mooie Arnolts hun stempel drukten op productieraces voor sportwagens in de VS. Na klasse-overwinningen op Sebring en Le Mans in 1955, werd het fabrieksteam ontbonden na het dodelijke ongeval dat het leven kostte van coureur Bob Goldich. De productie van Arnolt-Bristol stopte in 1963 nadat in totaal 130 auto’s waren verkocht.
Een van de weinige overlevenden, chassisnummer ‘3065’ werd in 2014 gekocht bij Bristol Cars Londen, als een uniek restauratieproject. Bristol Cars had de Arnolt geïmporteerd uit Californië, als onderdeel van een collectie die ze aan het ontwikkelen waren, maar vanwege financiële problemen werd de auto te koop aangeboden.

Ervaren professionele restaurateurs begonnen met de restauratie, met de bedoeling om met de Arnolt-Bristol te racen tijdens historische evenementen zoals de HERO Cup, Mille Miglia en Goodwood. De volledige restauratie is uitgevoerd tussen 2015 en 2017 volgens de periode-correcte specificatie, waarbij alle componenten volledig zijn herbouwd (niet alleen schoongemaakt en geverfd!). De carrosserie is volledig gerepareerd, waarbij zoveel mogelijk van de originele lambrisering is behouden en vervolgens opnieuw geverfd tot concoursstandaard in de juiste kleur groen, waarbij sporen van de originele lak zijn ontdekt tijdens het restauratieproces, terwijl het interieur opnieuw is bekleed met bruin leder.

De motor is bedoeld voor gebruik in een ex-Grand Prix Cooper-Bristol en is gebouwd volgens de racespecificaties door een toonaangevende motorspecialist uit Bristol. Het maximale vermogen is ongeveer 130 pk. De versnellingsbak is gereviseerd met alle aanpassingen die nodig zijn om te racen, en de auto heeft ook een met aluminium schuim gevulde wedstrijd brandstoftank; een aluminium koelradiator; en een oliekoeler. Een volledig verslag van de restauratie van deze auto is te vinden in het uitstekende artikel van John Simister in het tijdschrift Octane (uitgave februari 2018, exemplaar beschikbaar).
Deze auto is niet alleen gebouwd volgens een uitzonderlijk hoge standaard, maar heeft ook zeer goede rijeigenschappen. De koppeling is licht en progressief, de lange, gebogen versnellingspook met zijn bakelieten knop klikt olieachtig soepel in zijn juiste versnelling. Nauwkeurig sturen, zelfverzekerde stabiliteit in rechte lijn, een goed evenwicht: de Arnolt heeft dit allemaal. Het is een ongecompliceerde, spraakzame, transparante vierwielige racer, die doet wat je van hem vraagt ​​en duidelijk van elke minuut geniet.  Deze uiterst zeldzame, Amerikaans geïnspireerde, Anglo-Italiaanse sportwagen is voorzien van een V5C-registratiedocument, uitgebreid dossier met rekeningen met betrekking tot de restauratie.