Beschrijving
DE ALFA ROMEO 1750 GTC
De sportieve carrière van het 6C 1750 GTC-model omvatte een overwinning in de sedanklasse in de 1931 Mille Miglia (Minoia). Hun mechanische levensduur gaat veel verder dan de productie, die in 1933 werd stopgezet.
Gedurende de jaren 1920 en 1930 waren er twee carrosseriebouwers met wie Alfa Romeo de nauwste banden had, Zagato en Touring, beide van Milaan. Naarmate het merk zich ontwikkelde, waren het deze bedrijven die het chassis het beste konden interpreteren, en in deze periode kleedden ze de auto’s die de nabijgelegen fabrieken verlieten met het mooiste koetswerk, verwant aan kunstvormen van elegantie. Touring heeft zeer weinig “Coupe Royale” carrosserieën uitgevoerd op het 6c1750 GTC-chassis waarvan dit mogelijk de enige originele overlevende is – waarvan de geschiedenis bekend is sinds 1949.
Chassis 101014832 is een auto uit de 5e serie die als 32e gebouwde auto in 1931 werd afgeleverd en een van de slechts 66 exemplaren was die dat jaar werden geleverd, in een driejarige productierun van 159 eenheden. Het is bekend dat het nieuw is verkocht in zijn thuisland, waar het de oorlogsjaren heeft overleefd en in oktober 1949 voor het eerst opduikt in verzamelaarskringen toen het in het VK werd geïmporteerd en KXO 590 werd geregistreerd. Een oude advertentie in het bestand toont het in nagenoeg dezelfde vorm als vandaag te koop aangeboden via Character Cars van Wimbledon voor het vorstelijke bedrag van £ 625 tegen het einde van 1950, een zeer hoge prijs voor de periode. Volgens het verkooppraatje is het onlangs “opnieuw geverfd, opnieuw gestoffeerd en het heldere werk opnieuw geplateerd”. Interessant is dat die advertentie uit 1950 de auto toont die is uitgerust met een naar achteren aflopende 8c-stijl radiator, zoals nu is gemonteerd.
Een ketting van Britse eigenaren volgde, Arthur Finch tussen 1961 en 1962; John Cameron van 1963 tot 1970 en mogelijk daarna de bekende verzamelaar en racer Hamish Moffatt. In 1983 keerde hij terug naar Italië om zich voor korte tijd bij de collectie van de Medici Brothers aan te sluiten, voordat hij in de langdurige bewaring kwam van de bekende verzamelaar Alfredo Celli, die de auto bijna 30 jaar zou houden. In die tijd was het geregistreerd bij de Automotoclub Storico Italiano en kreeg het een FIVA-paspoort.
In 1995 was het een beetje moe en werd besloten om het te trakteren op een verfrissing, een oefening die leidde tot een volledige restauratie. De eigenaar kon beroep doen op de diensten van Carlo Felice Bianchi Anderloni, de tweede generatie van de oprichter van Touring. In de loop van het proces werd onthuld dat de cabrioletkap die in de periode na 1950 enige tijd in een gesloten configuratie was verzegeld, inderdaad volledig converteerbaar zou moeten zijn en werd teruggebracht naar zijn oorspronkelijke drophead Coupe Royale-vorm.
Het koetswerk en de cosmetica werden toevertrouwd aan de gewaardeerde werkplaatsen van Dino Cognolato, die de carrosserie ombouwden en zo de originele koningsblauwe en zwarte kleurstelling konden onthullen, die de auto nu weer draagt. Terwijl de mechanische aspecten werden behandeld door de gerespecteerde ingenieur Gianni Torelli, wiens veelzijdige vaardigheden de extremen van hoogtoerige Italiaanse sub 1 liter-motoren met dubbele nokken aankunnen, tot aan de gigantische Bugatti Royale van meer dan een dozijn liters.
De voltooiing van dit werk vond plaats in 1996, waarna het voor het eerst werd tentoongesteld in de toen populaire Louis Vuitton Classic in het Parc de Bagatelle in Parijs, waar de staat onmiddellijk werd gewaardeerd met een klasseoverwinning van de ‘Grandes Classiques des Années 20 & 30 ‘.
Na nog twee decennia in Italiaans eigendom, waarin hij zo’n negen jaar geleden nog steeds werd getoond en genoten, werd hij te koop aangeboden, en de Alfa arriveerde in de sympathieke handen van een bekende kenner en lange tijd ‘Alfisti’ in het Verenigd Koninkrijk, van die het vandaag wordt aangeboden. Omdat hij een liefhebber van het merk was en bekend met de esthetiek van deze auto’s, koos hij ervoor terug te keren naar de versie met gekantelde radiateur die gebruikelijker is bij de 8-cilinder auto’s, hoewel de Celli-gemonteerde rechtopstaande originele GTC-radiator de auto vergezelt.
Bruikbaarheid en betrouwbaarheid hebben geprofiteerd van het werk in het VK door Jim Stokes Workshops (opgewaardeerde olie- en waterpompen en carburateurstraalconversie) en Neil Twyman Racing Ltd (opnieuw uitwringen en opnieuw in gebruik nemen). Er is een langere achterasverhouding (3,9:1 van een 8C) gemonteerd in plaats van de 5:1, en de auto rijdt heel gemakkelijk boven de Britse wettelijke limiet van 70 mph, met een opmerkelijke topsnelheid van ongeveer 90 mph, al die tijd handelbaar en volgzaam voor normaal weggebruik in het moderne verkeer.
Een eigenaar die meer competitieve prestaties wil, kan kiezen voor de motorupgrade die nu verkrijgbaar is bij Jim Stokes Workshops, waar 1750 motoren nu een vergelijkbaar vermogen produceren als dat van de 8c in die periode. Maar de motor is voorzien van alle originele onderdelen, inclusief correcte Memini carburateur. Versnellingsbakconversies van JSWL zijn ook beschikbaar om de dubbele ontkoppeling van het origineel te voorkomen.
Hoewel het een verrassend bescheiden capaciteit heeft voor een chassis van dit kaliber, werd het dankzij de supercharger geacht meer dan voldoende prestaties te leveren voor het moderne verkeer, bijna 90 jaar nadat het werd geproduceerd. Getuige zijn prestaties en het vertrouwen in de auto, na aanzienlijke vertragingen bij het verschepen van de auto naar de VS eerder dit jaar, aarzelde de eigenaar niet om de Alfa eenvoudig van het schip van Savannah af te rijden en rechtstreeks naar Amelia Island te rijden. Die reis was bedekt met voornamelijk stortregens, maar de auto ‘miste geen beat’ en legde de afstand van 130 mijl in evenveel minuten af!
Deze supercharged Grand Touring supercharged Alfa Romeo biedt een breed scala aan bestuurdersopties, van de Concours-gazons tot lange afstandstochten, of de Mille Miglia in een comfortabele, volledig converteerbare vorm en onnavolgbare stijl. Zoals Luigi Fusi in zijn naslagwerk over het merk opmerkte: “Er was veel vraag naar deze auto door een elite van amateurs die van comfort hielden, gecombineerd met sportieve toerkenmerken”. Of zoals Henry Ford zou hebben gezegd: “Als er een Alfa Romeo voorbijkomt, hef ik mijn hoed op” !
