Beschrijving
Geschiedenis
Begin 1963 kreeg Giovanni Michelotti van Standard-Triumph de opdracht om een GT – versie te ontwerpen van hun recent geïntroduceerde Spitfire 4 (ook ontworpen door Michelotti). Een ongewijzigde Spitfire 4 werd geleverd aan Michelotti’s ontwerpstudio’s in Italië en eind 1963 werd het prototype Spitfire GT4 teruggestuurd naar Engeland voor evaluatie. De styling van het voertuig was een succes, maar het extra gewicht van de GT-carrosserie resulteerde in extreem slechte prestaties van de 1.147 cc (70 cu in) Standard SC-motor van de Spitfire, en plannen voor de productie van de Spitfire GT4 werden opgeschort.
Michelotti’s fastback-ontwerp voor het Spitfire GT4-prototype werd overgenomen door het Triumph-raceprogramma voor het seizoen 1964, omdat het een aerodynamisch voordeel bood ten opzichte van de standaard Spitfire-lichaamsvorm. Glasvezelkopieën van de Fastback van de Spitfire GT4 werden geënt op de race-gemodificeerde Spitfires die bestemd waren voor competitie. Het Spitfire-raceprogramma was succesvol en resulteerde in 1965 in een 13e overall en een 1e in de klasse tijdens de prestigieuze 24 uur van Le Mans (waarbij ze hun belangrijkste rivalen, de MG Midgets) versloegen. Het competitieve succes van de Spitfire en het aanhoudende commerciële succes van het productievoertuig brachten Triumph ertoe zijn opgeschorte plannen voor een GT-versie van de Spitfire opnieuw te evalueren. Om het gebrek aan prestaties dat inherent is aan de zwaardere carrosseriestijl te overwinnen, heeft de Spitfire’ De 4-cilindermotor werd vervangen door de krachtigere 2.0 L (1.996 cc) Triumph inline 6 die oorspronkelijk was afgeleid van de SC en vervolgens in gebruik was in de Triumph Vitesse (die een vergelijkbaar chassis deelde met de Spitfire en Triumph Herald ). De auto werd verder ontwikkeld en verfijnd en werd uiteindelijk gelanceerd als de Triumph GT6 (waarbij het voorvoegsel “Spitfire” werd weggelaten) om de GT-styling en de 6-cilindermotor te benadrukken.
Hedendaagse Triumph-marketing adverteerde dat de GT6 werd ontwikkeld op basis van de “racewinnende Le Mans Spitfires” om te profiteren van hun esthetische overeenkomsten, terwijl de Le Mans Spitfires en de GT6 eigenlijk twee volledig afzonderlijke ontwikkelingsprogramma’s waren (het GT-programma dateert van vóór het raceprogramma ). De marketingspin was echter zo succesvol dat veel mensen ten onrechte dachten dat de Le Mans Spitfires eigenlijk GT6’s waren.
GT6 Mk III
De laatste grote facelift voor de GT6 kwam in 1970 in de vorm van de Mk III. Deze keer werd de hele carrosserie herzien om overeen te komen met de wijzigingen die aan de Spitfire Mk IV zijn aangebracht: wijzigingen omvatten een afgesneden achterkant, verzonken deurgrepen en een gladdere voorkant. Er werden alleen detailwijzigingen aangebracht aan de mechanica, maar in 1973 – dicht bij het einde van de productielevensduur van de auto – werd de achterwielophanging opnieuw gewijzigd, dit keer voor de goedkopere (maar nog steeds effectieve) “swing-spring” lay-out die op de Spitfire was gemonteerd MK IV. Dit was een wijziging van de achterwielophanging van de pendelas die werd gebruikt op de Herald-afgeleide modellen, waarbij de dwarse bladveer op een draaipunt was gemonteerd, waardoor de rolstijfheid aan de achterkant werd geëlimineerd en het opvijzeleffect onder bochtbelastingen aanzienlijk werd verminderd. Om dit verlies aan rolstijfheid te compenseren, een grotere voorste stabilisatorstang is aangebracht. In 1973 werd ook een rembekrachtiger toegevoegd en de stoelen werden veranderd van vinyl naar stof. Er was nog een vrij uitgebreide optielijst, maar de kloppers spaakwielen waren niet meer leverbaar. Het leeggewicht nam licht toe tot 2030 pond (920 kg).
Motorvermogen en koppel voor de Mk III was vergelijkbaar met de Mk II, maar betere aerodynamica leidde tot een nieuwe topsnelheid van 112 mph (180 km / h) en een 0-60 mph (0-97 km / h) tijd van 10,1 seconden. De prestaties lagen nu ruim voor op de MGB GT, die in ongeveer 13 seconden ongeveer 105 mph (169 km/h) en 0-60 mph (0-97 km/h) bereikte. Het brandstofverbruik werd ook verbeterd tot 28 mpg -imp (10 l/100 km; 23 mpg -US ). De laatste Amerikaanse modellen presteerden relatief slecht omdat de compressieverhoudingen werden verlaagd om het gebruik van ongelode benzine met een lager octaangetal mogelijk te maken .
De Mk III werd nooit verkocht in de aantallen waarop Triumph had gehoopt en werd op de markt volledig verslagen door de MGB. Triumph weigerde een officiële cabrioversie van de GT6 uit te brengen en, na een slechte verkoop, werd deze eind 1973 uit het Triumph-gamma geschrapt, hoewel er het jaar daarop een paar auto’s werden verkocht.
